Xuventudes Socialistas de Compostela

La idea de repoblar me parece estupenda. Pero esta vez lo haré como voluntaria. Cuando niña, allá en mi pueblo, Franco nos mandaba dos días a la semana a repoblar el monte de Barbantes, ¡Cuantos pinos planté con a penas 7 años¡ Ahora lo haré otra vez gustosa. ¿Qué os parece este eslogan para toda Galicia?: "Por cada eucalipto que tu has quemado, yo plantaré un pino y dos carballos". Noraboa pola iniciativa.Pasádea- Rosa.Teo
 

Rosa, gustaríanos moito que colaborases connosco e só dicir que imos falar outra vez con bernardino para poñernos mans á obra, e que isto non será un mero acto publicitario do psoe. non. arredor da miña cas ardiu e non quero que isto se converta unha foto. En breve imos enviar unha nota de prensa aos medios para comunicarlles a nosa proposta. nos vinceiros dias iremos publicando máis entradas para mantervos informados. gracias polo voso interés.

unha aperta,
Sergio Barbeira
chichi_mw@hotmail.com
 

Efectivamente, hay que ser prudente cando se fala dos demais. Tamén che rogaría que baixaras un punto a túa “soberbia”; co que dicía exponía a miña visión da esquerda. Pero como todos sabemos ninguén ten a verdade plena e universal.
É certo, e teño que recoñerme como crítico ante certa liña oficial do BNG que analiza a realidade de forma un tanto distorsianada. Estás no certo que o BNG analiza en liña nacional, pero tamén en liña de clases. Senón podes lembrar algunha que outra retrousa pegadiza que dicía algo así como “adiante pobo traballador...por unha galiza ceibe, por unha galiza ceibe, bng! sen explotación..” Vamos, que ven demostrando que se poden afrontar as cousas en perfecta simbiose (liberación nacional e emancipación da clase traballadora). Adaptando, claro está, o concepto marxista de clase traballadora ao século XXI.
Para min a nación non está por riba de todo. Para min está a xente. De aí que o meu nacionalismo se chame “nacionalismo cívico”. Porque non basta con ter unha historia, unha lingua, un pasaso común, unha dinámica socio-económica homoxénea, tamén ten que existir a conciencia da xente de querer ser nación e construír ese suxeito polítio. E eu non son “primeiro nacionalista” e logo “de esquerdas”; a miña ideoloxía non está estratificada. Son nacionalista porque son de esquerdas, e creo que unha persoa de esquerdas que nacese en Galiza ten que analizar a realidade dende o punto de vista social, pero tamén dende a perspectiva de liberación nacional.
En efecto, o BNG é unha fronte política. E sí, o PNG está integrado. Pero non, o PNG non é de dereitas. E un partido de corte liberal clásico, da democracia liberal progresista, como tiven oportunidade de escoitar ao seu deputado Iago Tabarés. Non analiza a realidade dende a perspectiva marxista, pero si dende o progresismo. E logo como se pode ser de dereitas cando o PNG defende o matrimonio homosexual e os avances sociais??
E si, o dereito á autodeterminación é aplicable ás colonias. Pero...alguén dubida que Galiza é unha colonia? Non é unha colonia en sentido clásico pero si se pode enmarcar dentro do colonialismo interno dentro das esferas do primeiro mundo (Lafont). E logo, que é iso de explotar os recursos dunha zona (Gz) en beneficios de outras (esferas do EE e da UE)? Cara onde van os impostos de sociedades? Non quero ser catastrofista, porque non son deses, pero a realidade é incontestable.
E si, querido “amiguito” (agardo que non utilizaras isto en termos despectivos), o PSOE nega o dereito de autodeterminación das nacións do EE no momento en que non recoñece a libre e democrática decisión dos cidadáns do seu territorio. U-lo Plan Ibarretxe? Non era unha decisión tomada polos cauces democráticos da Constitución e do Estatuto de Guernika??E non digas que estaba “lexitimado” polo terroristas, por vós (PSOE) e tamén o PP tumbáchedes os orzamentos vascos varias veces grazas aos votos dos “terroristas”. Pero vós, caladiños. Que hipocresía e falta de coherencia política!


Sobre Miguel Barros, ben, ti podes coñecer de preto a situación, pero os feitos son constatables. Miguel Barros deixou o PSOE e acudiu a manifestación do Día da Patria Galega do BNG. Ademais de firmar isto http://www.fundacionenclave.org/novas/dec05adh.htm (o número catro).
E o do Cánon medioambiental era algo que o PSOE fixo porque o BNG llo esixiu non Pacto de goberno. O BNG leva anos e anos reclamándoo. E o PSOE nin mu.
¿Dereitos civís? O BNG leva moitísimo tempo propoñendo no Congreso dos deputados (actas do ano 1996) o matrimonio homesexuais impulsando dentro da súa modestidade o igualdade real con independecia de xénero, relixión, etc,etc. Loxicamente, e dada a situación, o BNG nunca poderá gobernar (nin quere) o Estado español. E mentras non haxa o Estado galego...
Pero en política social e de igualdade, e dentro dos baremos que nos deixa este asfixiado e agoniante Estado de benestar destruido pola última etapa do Felipismo e polo aznarismo, faise o máximo.
Que en política económica o PSOE e de esquerdas??’E que fixo o querido amigo Solbes distinto que Rato??”
“Hay que ser muy atrevido para presentarse como dador de certificados de izquierdismo, sobre todo con una objetividad como la tuya”. Isto que dis sona un pouco prepotente. Sei que non teño a verdade universal. E simplemente un punto de vista que creo acertado. Como ti poderás ter a túa opinión.

E o do “querido amiguito socialdemócrata de EN”, por favor, chámame socialista a secas ou socialista democrático. Por iso de que convencionalmente socialdemócrata lígase ao descafeinado PSOE, e, polo que acabo de expoñer, non son deses.

Que conste que me gustaría dicir que nestos últimos tempos houbo certos “avances” esquerdistas dentro do PSOE. Por iso de romper unha lanza ao voso favor. Pero aínda lle falta moito para achegarse á democracia participativa e á política social que está emprendendo o BNG na Xunta e en moitos concellos.
Un saúdo cordial,
Paulo C. López López GN-BNG
 

¿Non vos perden as formas e os "comentarios irónicos"? Sona un pouco prepotente por parte dos dous. Creo que as finas ironías brillan demasiado...
 

La batalla dialéctica entre luis y pablo me ha disgustado especialmente, por cuanto los creía personas que no se escudan en los términos bien sonantes para emitir sus prejuicios. No sé por qué tanto rencor, en el fondo no somos tan diferentes, no?

Un saludo, chavales.
 

Escaramuza dialéctica. Y no tengo prejuicios, simplemente me toca las narices que alguien se crea en posesión de la ortodoxia izquierdista. Hubo un señor en Rusia que se creyó algo así y se cargó a millones de personas, al Partido Bolchevique (el de verdad, el de 1917), a la Internacional Comunista...

Si la izquierda se caracteriza por algo es por la pluralidad y por la solidaridad ("la solidaridad es la ternura del pueblo"). Y desde luego el BNG no entra en mi concepto de izquierda... será porque después de vivir en muchos sitios (Valencia, Mallorca, Avilés, Lisboa...) he llegado a la conclusión de que el porcentaje de gente buena, mala, regular, tontos, listos, etc es igual en todos lados y todos hacemos las mismas tonterías.

Además, soy marxista y por tanto no creo posible liberación nacional de ninguna clase mientras no ella un proceso de desaparición de las clases sociales.

En todo caso esto es mi opinión... no voy a emitir una fatwa declarando al BNG movimiento herético...
 

Ah,eres marxista? E como estás no PSOE? Dirás porque é un partido plural non?Lémbraste de que foi no ano 81 (creo) cando Felipe González eliminou todo resquicio de marxismo nas teses do PSOE. sabíalo? sigo sostendo que o BNG é unha fronte de esquerdas e o PSOE non. E ímonos deixar de teoría política, imos aos feitos, á práctica. ¿Quen leva a cabo alí onde goberna maior política social e de benestar?
E repito, non creo ter a verdade absoluta sobre a esquerda. E sobre ese señor de Rusia que todos coñecemos...é un pouco demagogo ese comentario,non?
Creo que internet non é o mellor sitio para discutir politicamente, de todas formas propoño un debate aberto en Compostela, ou mesmo dentro do CONXUGA se se prefire para non politizalo en exceso. Será proveitoso para todos. incluso haberá que convidar ás NNXX.

Aí queda o convite

un saúdo
 

Para aprender. Valores e principios da esquerda en Galiza.

1. Cooperación. Digo "cooperación" como valor antitético do contravalor "competición" –que non equival á simples "emulación". Levo insistido arreo en afirmar que non pode haber socialismo nen esquerda sen que as pautas de conduta individual e de relación social no seu seo consistan na cooperación. A dia de hoxe ouso afirmar que, sen esa condición, nen sequer pode haber democracia. O andacio máis pernicioso suscitado pola exacerbación ultraliberal da competición non consiste en que leva ao paroxismo a irracionalidade social do sistema económico, senón en que carcome e destrue as condicións de existencia posíbel da democracia. E cando ese andacio penetra, como está a penetrar con aceleración constante, en orgaizacións políticas e sociais da esquerda, surte o efeito dunha gangrena irreversíbel que fadalmente enxendra monstrosas malformacións letais: non hai esquerda que poida sobreviver se non erradica a competición do seu seo.

2. República. Deixémonos de lerias: a república non é un sistema político; a república é unha forma de civilización e cultura sociopolíticas. Ben sei: a monarquía é un anacronismo histórico. Mais de pouco val derrubar ou abolir unha monarquía se a sociedade non asume a república como cultura civicopolítica, se non a impregnan os valores republicáns. Quero dicer que a república non é cousa que atinxa só nen primordialmente á configuración do aparello do poder político e do Estado. Nen os valores republicáns se confunden ou identifican cos democráticos. A cultura civicopolítica francesa distingue entre democracia e república, e mesmo enxendrou un coñecido requilorio preñado de ironía: "se chega a perigar a democracia aínda nos restará a república". Que na Galiza poderíamos traducir no famoso retrouso roqueiro: "menos mal que nos queda Portugal" –que é república, claro. A laicidade, por exemplo, é un valor de xinea republicán, que na cultura cívica francesa asumen mesmo os non demócratas. Eu son demócrata, mais a miña forma de ser demócrata baséase nunha cultura republicán, e non podo concebir democracia sen república, na cultura cívica –e na forma de Estado. Aínda que só fose por ter estado sempre a nación e o povo galegos sometidos á monarquía española -dende os dous católicos aos austrias e aos borbóns- o nacionalismo galego foi sempre explícitamente republicán e non pode ser outra cousa nen doutro xeito –non o pode ser vergonzantemente, como arestora.

3.Democracia participativa. É un valor indispensábel se pretendo manter a congruencia co que levo dito até eiquí. Mais non é só por congruencia polo que o sosteño, senón porque sen democracia participativa non hai democracia posíbel –e menos no presente histórico da humanidade, no que a diverxencia e mesmo o divorcio antre a instancia política e a cidadanía, ou sexa a sociedade en canto povo, non cesa de ampliarse e agravarse. Sen democracia participativa a democracia representativa padece esclerose e deriva en oligarquía, mesmo no senso definido hai máis de dous mil anos polos clásicos gregos, nada menos. Os partidos convírtense en "aparatos" e as cámaras de representantes en "cámaras de gas", como ousara eu dicir hai anos xa no parlamento da Galiza –metafóricamente, claro. Esta deriva perversa suscita a necesidade de reconstruir as pontes, ou construirmos pontes novas, entre a cidadanía e a instancia política: é un dos debates primordiais nos foros sociais mundiais destes anos. Mais as novas pontes terán que apousar os seus peares no tecido asociativo horizontal e diversificado da cidadanía, veiculizador e articulador dunha dinámica participativa. Entramentras, a autoorgaización das xentes do común terá que suplir a parálise das esclerosadas superestruturas políticas, partidos incluídos, en emerxencias críticas –como aconteceu con Nunca Máis, coas movilizacións contra a invasión do Irak, contra a tiranía das OTAN, FMI, OMC e demais "extraña família"- ou con ocasión do plebiscito francés do Tratado pretensamente constitucional da UE.

4. Autodeterminación cara a independencia. Qué queredes que vos diga. Tardei en convencerme. Mais, após decenios de vida malgastos en ensaiar o raciocinio, a paciencia, o tempero, a argumentación, a persuasión e até o optimismo da vontade para contribuir dende a miña identidade nacional galega a construirmos en común un Estado español habitábel por todos, despois de todo ese esforzo durante todo ese tempo, cheguei á conclusión de que estivera a "traballar para o inglés". Nen sequer se trata dun esforzo ilusorio por realizar unha utopía. Non. Trátase dunha "impossible mission". Debín facerlle caso ao don Ramón María dos esperpentos, que hai ben tempo xa que dictaminara por boca do seu alter-ego Max Estrella que "España es un corral nublado". A caverna española obstínase en darlle toda a razón aínda hoxe. Compre renderse á evidencia: só o combate pola nosa autodeterminación como povo, orientada cara a independencia, só ese camiño poderá chegar a algures, só esa actitude suscitará respeito cara nós e os nosos dereitos cívico-políticos, poisque a caverna española só respeita a quen teme. É mágoa, mais é asi. Porque o problema non o somos nós, os galegos nacionalistas: sóno iles, os chovinistas de diversas córes e adubíos. Os atrancos non os pómos nós: poñenos iles. Nós tentamos construir para tódos: iles só se aplican a destruir o que nós dámos construído. Cómprenos elevar o ángulo de tiro na nosa pacífica e cívica proposta para chegarmos alén das suas posicións. E dende aí sempre estaremos a tempo de falar se acaso "abrenuncian" á apolexética dos dogmas para profesaren o uso da razón ilustrada –é dicir, se acaban por ingresar na cultura da modernidade propriamente dita.

5. Socialización. Non pode haber democracia real e efectiva, na praxe cidadán, sen socialización como eixo do avance histórico dos povos. Mais sempre entendín que, para a socialización prosperar, non podía consistir na simple nacionalización ou colectivización das unidades e meios de produción, nen cinxirse á instancia económica de sociedade. A socialización é un proceso que, a nivel individual, atravesa cada ser humán desque nace até que desaparece da biosfera: un proceso de constante aprendizaxe da convivencia, en interacción co seu entorno. A normalización dese proceso a nível colectivo é a chave do avance histórico nas formas que pode revestir a estrutura social dos povos, nunha causalidade dialética coas condicións materiais de existencia e máis coas formas culturais e as representacións ideolóxicas e axiolóxicas que o proprio proceso vai enxendrando. Compre encetarmos un debate de ideas amplo e veraz sobre o sentido e contidos que poden ter a socialización e, portanto, o socialismo na Galiza de hoxe e na conciencia nacionalista contextualizadas na presente conxuntura histórica do xénero humán.



E como conclusión:
Home novo, muller nova –nova cultura. Se o primeiro ponto que vos espuxen enunciaba un postulado preliminar, iste derradeiro sinala o necesario ponto de chegada referencial do proceso orientado polo repertorio de valores que asumo e veño de ofrecer á vosa sensibilidade e a vosa intelixencia. Ben vos decatades de que o logro do "home novo" constitue o cerne teleolóxico de todo proceso revolucionario. Mais non iñoro que o valor semántico da verba "revolución" non é unívoco, senón plural –polisémico- e, pola mesma, préstase a moi diversas interpretacións. No entanto, nalgo podemos coincidir todos nós: todo nacionalismo emancipador é, no seu cerne, revolucionario –e até libertario no senso orixinario da palabra. Xa era xerminalmente así na revolución irmandiña galega do século XV, na que os nosos ancestros servos percuraban ao seu xeito o nacemento do "home novo" nas condicións do seu proprio tempo histórico. Esa revolución pioneira na Europa de entón deixou unha pegada indelébel na que, máis tarde, chegaría a ser a cultura do nacionalismo galego. Compre un grande "encontro irmandiño" rexenerador desa cultura cívica e política. Para ese labor sigo a estar disposto, como un operario máis na cooperación das xentes do común, da república dos cidadáns e as cidadás galegas auténticamente boas e xenerosas.
 

Pese a la aparatosidad de su verbo (le recomiendo que siguiendo el ejemplo de Lenin empiece a usar un lenguaje comprensible y no tan técnico) el mensaje que en el fondo nos ha transmitido el compañero Paulo es el mensaje de los Rapa Nui... Se creían el ombligo del mundo. Es como las tribus que se consideran a si mismo "los hombres" y los demás, por no pertenecer a los "hombres", no alcanzaban su dignidad y por tanto no eran verdaderamente humanos.

El mensaje es desoladoramente sencillo "nosotros somos la izquierda". "Si piensas como yo pienso y asumes mi línea de pensamiento eres de la verdadera izquierda". Si no eres nacionalista gallego por oposición y según un maniqueo pero efectivo sistema de verdades evidentes no te queda más remedio que ser nacionalista español. O estás con nosotros o contra nosotros. Es una triste y lamentable incapacidad para ver todos los matices de la vida. Si estás en Galicia sólo puedes ser de izquierdas si participas del "nacionalismo emancipador", los demás solo somos unos pobres "socialdemócratas descafeinados españolistas".

Sinceramente, es el mensaje menos de izquierdas y más excluyente que yo he visto en mucho tiempo, por mucho que se disfrace con toda la parafernalia romántica dos "bos e xenerosos" e a "xente do común".

Está claro que yo no soy de su izquierda y prefiero no serlo. Me gusta más el pensamiento de izquierdas en el que participo que será herético o traidor pero que por lo menos no otorga certificaciones de exclusivismo.
 

pablo, nadie dice que PSOE sea la nueva izquierda, es mucho más vieja que la izquierda del bng. y ya estoy cansado de tu sectarismo, el que dice que o eres nacionalista y del bng o no eres de izquierdas. MIra, cuando tu apliques a tu vida diaria tu política de izquierdas, entonces hablamos, pero no se puede partir de que tu eres el rey sol y los demás vivimos para contemplarte. Tus palabras son muy fuertes.

Y por cierto, yo no seré de izquierdas, pero mi tolerancia me ha llevado a leer la declarción de láncara, de beiras, de la que aquí te apropias como tuya. Soy tolerante y no me obceco con mi discurso. Punto y final.

Un saludo, y sin acritud.
 

non me apropie da Declaración de Láncara;senón cando menos quitaría o de "cando eu era deputado", non cres?ademais a sabiendas de que sergio xa a coñecía, xq a limos xuntos nunha cafetería.

non son tan estúpido.

ao amigo luis non lle vou contestar; cando queira está aí o convite dun debate público

un saúdo
 

si ao lado de socialdemócratas light españolistas, jajaja, a iso chámase definir con propiedade, non? "Compañeiro", jajajaja, no seu blog si que o pon, pero neste non.
 

si que la leí, aquí pone de quién es, pero no en el blog de los socialistas. Y no quiero que desvíes el tema. El tema no es la declaración, sino la forma con la que estás llevando toda esta batalla dialéctica. He sido diplomático, me he comedido mucho, es más, te he publicado una entrada en el blog de xuventudes, y lo haría cien mil veces, por que te respeto, pero creo que no has hecho bien en decir que somos todos unos "seudo", que significa "falso", unos "light", y muchas cosas más. Yo creo que te he demostrado que las cosas se pueden cambiar, y que el mundo no es blanco o negro. Por eso, nunca rechaces a nadie por el color de su partido, pk cada persona es diferente. Yo hago autocrítica, yo critico a muchísima gente del psoe y seguiré criticando a más, y a mí mismo, y no veo que tú critiques demasiado a las personas de tu partido. Creo que en los últimos tiempos has sido muy corporativista y que has permitido que la política te consuma, apartándote de tus amigos. Ahora crees que ellos te abandonan, y no es así, ellos han estado mucho tiempo esperándote.
Perdona que ponga este comentario públicamente, pero hay ciertas personas, tú sabes cuáles, que deben leer esto, pk tb lo comparten.

Un saludo sincero.
 

Querido Paulo:

Eres un hipócrita. Hablas de debate público pero mientras que tú publicas en tu blog y comentas en el de XSG, ocultas tu nick para evitar que podamos localizarlo y reponderte en tu blog del mismo modo. En la blogosfera eso es de muy mal tono. Todo el debate que quieras, pero en igualdad de condiciones.
 

Querido Luis:

Non teño o pracer de coñecerte.Pero pídoche un favor, pura cortesía, non insultes, porque non me coñeces, non sabes como son, e iso de chamarme hipócrita...eu podía insultarte de mil formas, pero sería un infantilismo, unha perrencha de neno pequeno. O que me demostras con iso é falta de madurez política.

Sen máis pecho aquí a discusión.

Se queres a próxima en persoa, de seguro que será máis proveitosa

un cordial saúdo